هیاهو برای پسرفت

فوتبال ایران است و عجایب همیشگی اش.

بازگشت قلعه نویی به استقلال یعنی حضور دوباره عده ای از همکاران وی برای اداره امپراطوری سکوها,یعنی بازگشت به سیستم 2-5-3 و سانتر از هر جای زمین بر روی دروازه و حرکت به سمت گوشه زمین و زدن ضربه سر.یعنی بازگشت داوری های پر حرف و حدیث به نفع یک تیم.یعنی بازگشت ادبیات در نوع خود منحصر به فرد و رضایت همیشگی از تیم .یعنی بعد از هر بازی بگویید که این بازی دو نیمه متفاوت داشت و این تنها ده درصد توان بازیکنانم بود! یعنی بازگشت "علی" و ...

اعضای هیئت مدیره دومین تیم بزرگ ایران مدیرانی به نوبه خود عجیب هستند.وقتی مدیران ارشد یک باشگاه بدون در نظر گرفتن شان مقام و عرف موجود شخصا به منزل یک مربی میروند واز وی تمنای حضور میکنند باید فاتحه این فوتبال را خواند.فوتبالی که هنوز از معزل "بازیکن سالاری" ضرباتی متوالی را نوش جان میکند و من بعد باید با قدرت هر چه تمام تر و با گوشت و پوست و خون خود طعم "مربی سالاری" را نیزبچشد!

این همه تلاش نامتعارف و نزول شان برای چه هدفی؟برای بستن قرارداد با یک مربی ؟کاری که میتوان با یک پیشنهاد چرب تر انجام داد؟ آنهم چه نوع مربی؟یک مربی درجه اول اروپایی و صاحب سبک به قصد و نیت ورود متدی جدید از فوتبال جهانی برای کمک به بالا بردن سطح فوتبال ایران و به تبع آن تیم ملی یا یک مربی با سبک بازی مربوط به دهه نود؟به راستی تعداد تیمهایی که هنوز از شیوه سه مدافع و پنج هافبک در تیم خود استفاده میکنند در کل سطح جهان از اعداد انگشتان دست فراتر میرود؟این همه تلاش و عجز والتماس برای بازگشت به بیست سال قبل؟ آیا این از عجایب فوتبال ایران نیست؟ از آن عجیبتر شادی غیر معمول از این پسرفت بزرگ است...

اکنون که به لطف  درایت عده ای فوتبال فهم (!) درهیئت مدیره تیم رقیب ,تکلیف سرمربی این تیم مشخص شد ,امیدواریم که این انتصاب برپایه توان فنی اشخاص صورت گرفته شده باشد و بار دیگر شاهد  حضور عواملی غریب با فوتبال پاک و دست های همیشه پشت پرده نباشیم!