آقای دایی! عزت و ذلت یا تسویه حساب شخصی؟

جوری میگویی رفتیم بالای پرسپولیس که انگار قهرمان شده ای

پرسپولیس در روزگار بدی است و روزهای تلخی را سپری می کند. در این شرایط هر تیمی که بتواند این شیر بی پال و کوپال را ببرد و با 3 امتیاز این پیروزی تیمش را از سقوط نجات دهد باید خوشحالی کند و این شادمانی را هم نشان دهد. هیچ جای ناراحتی ندارد و چه بسا که اگر غیر از این باشد باید تعجب کرد اما جنس خوشحالی با خوشحالی خیلی فرق دارد.

روی صحبت با علی دایی است. از آنچه که از دل صحبت های دایی پس از پایان مسابقه بر می آید این بود که گویی مدت ها انتظار چنین روزی را می کشید تا تمام آنچه در دلش مانده بود را به بیرون بریزد و عجب که در چه روز سختی زهر سخنان خود را به گلوی پرسپولیسی ها ریخت.

علی دایی نه، هر سرمربی حق دارد از پیروزی تیمش خوشحال باشد، دستان خود را گره کند، به هوا بپرد، شاگردانش را در آغوش بگیرد، به سمت هواداران تیم مقابل برود و فریاد شادی سر دهد و یا سجده شکر به جا آورد و نام خداوند را فریاد زند. این یک حق طبیعی و مسلم است پس به علی دایی تا این حد حق می دهیم. او باید هم خوشحال می شد، تیمش با این پیروزی در لیگ برتر ماند. از همه مهمتر دایی تیمی را برد که دو بار توانسته بود آن را قهرمان جام حذفی کند و در نهایت به دلیل اختلافات شدید با حبیب کاشانی مدیریت وقت باشگاه پرسپولیس این تیم را ترک کرد.

دایی پرسپولیس را ترک کرد اما مطمئنا نتوانست این جدایی را هضم کند. او حتما مثل هر مربی دیگری در این شرایط ماندن و کار کردن را حق خود می دانست اما مجبور به کوچ شد. او رفت اما کینه این شیوه جدایی به دلش ماند.،بله؛ "کینه". اگر دایی که مدعی است "خدا به او عزت داد تا بالای پرسپولیس قرار گیرد" چنین کینه ای نداشت چطور می توانست در مورد تیمی که می گوید به آن متعصب است درست در روز یک باخت سنگین و در روزهای بحرانی چنین حرفی بزند؟

آقای دایی! روی صحبت مان با شماست. مگر پرسپولیس بود که شما را مجبور کرد از این تیم جدا شوید؟ چرا مشکلات شخصی خود با جمعی از مدیرانی که دیگر امروز در این باشگاه نیستند بر سر پرسپولیس تلافی کردید؟ تو دیروز بردی و حقت بود به اندازه این پیروزی خوشحالی کنی اما چه زود یادت رفت همین هواداران با وجود شکست هایی که با سرخپوشان آوردی شعار " علی دایی" از زبانشان نیفتاد. یادتان نرفته که ابتدای همین فصل حمید استیلی  هر چه کشید از همین شعار بود و حواشی آن.