يك يادداشت حسي براي پرسپوليس: هوادار هوايت را دارد

اين منتقداااااای الکی....!

آن‌طور که از شواهد برمی‌آید مهم‌ترین وظیفه تعدادی از پیشکسوتان باشگاه پرسپولیس در سالیان اخیر انتقاد از مربیان و مدیرانی است که در باشگاه حتی یک سمت تشریفاتی برای این پیشکسوتان در نظر نگرفته‌اند و تعریف و تمجید از مربیان و مدیرانی که این کار را انجام داده‌اند! این روزها چند تن از بازیکنان اسبق باشگاه پرسپولیس از جمله محمد مایلی‌کهن و محمود خردبين هجمه‌ي سنگینی علیه دنیزلی راه انداخته‌اند و در اظهارنظرهای عجیب‌شان این مربی ترک‌تبار را فاقد توانایی فنی دانسته‌اند. جملاتی که اگر به ترکیه برسد می‌تواند زمینه‌ساز یک سال خنده و تفریح در کشور دوست و همسایه باشد!

باورش آسان نیست که این انتقادات از سر دلسوزی برای پرسپولیس به زبان آورده شده باشند. نباید از یاد برد «ارباب بیانیه‌ها» که امروز با ژست منتقد در مورد پرسپولیس صحبت می‌کند دیروز با تعریف و تمجید و بهترین دانستن «بعضی‌ها» موجب آغاز روندی در پرسولیس شد که فراتر از یک فاجعه بود. راستی آقای منتقد؛ از آمار شرم‌آور 07/0 گل در هر مسابقه توسط بازیکن شماره 10 تیم خبر دارید؟ و هنوز هم معتقدید این پرسپولیس «عالی» بسته شده است؟!

خواب شتری!

تنها حسن اوضاع نابسامان پرسپولیس این است که می‌تواند رقبای آسیایی این تیم را به اشتباه بیاندازد. صحبت‌های جدید مدیر باشگاه الهلال این موضوع را به خوبی آشکار می‌کند. او چند روز قبل در یک برنامه تلویزیونی با تشریح نتایج اسفبار پرسپولیس در چند دیدار گذشته ادعا کرد که محبوب‌ترین تیم ایران در دیدار خانگی مقابل الهلال طرفداران زیادی نخواهد داشت و در این دیدار به زانو در خواهد آمد. حقیقت این است که پرسپولیس آسیایی علاوه بر در اختیار داشتن چند مهره کلیدی و ارزشمند که نمی‌توانند در لیگ بازی کنند، انگیزه و هوادار به مراتب بیشتری هم از پرسپولیس لیگ دارد. با توجه به اینکه پرسپولیس شانسی برای حضور در رقابت‌های فصل بعد لیگ قهرمانان آسیا ندارد قهرمانی در این فصل آسیا شاید تبدیل به تنها آرزوی باقیمانده فوتبالی مهدی مهدوی‌کیا، علی کریمی و حتی مصطفی دنیزلی شده باشد و بی‌تردید آنها تمام تلاش‌شان را برای رسیدن به این آرزو انجام خواهند داد. باید دید بازیکنان، کادر فنی و البته هواداران پرسپولیس جواب مدیر خوش‌خیال باشگاه عربستانی را چگونه خواهند داد.

مثل وقتی که دوست بیماره!

بودن کنار یک دوست در روزهای سلامت و سرخوشی هنر نیست. هنر این است که توی کشاکش رنج و بیماری دوست‌ات را تنها نگذاری. برای تیم‌های فوتبال نیز اوضاع همین‌گونه است. وقتی تیم 10نفره در 10دقیقه بازی 2-0 باخته را  2-3 می‌برد و 6 گل به حريف اماراتی می‌زند فریاد زدن نامش روی سکوها کار بزرگی نیست. عشق آنجا نمایان می‌شود که پس از چند ناکامی متوالی سکوها پر از جمعیت شوند.

پرسپولیس امروز بیش از همیشه به هوادارانش نیاز دارد و تماشاگران این تیم باید بتوانند بین شرایط تیم‌شان در لیگ برتر و ليگ قهرمانان آسیا تفکیک قائل شوند و در شرایطی که تیم‌شان در نیمه پایین جدول لیگ جا خوش کرده است برای تداوم «صدرنشینی»اش در گروه، به تمام سکوهای آسیا لباس سرخ بپوشانند. حس غربت در خانه، زیبنده‌ی تیمی نیست که همواره فراتر از هر چیز دیگری به هوادارانش می‌نازد. حسی که البته بعید می‌دانیم سه‌شنبه سراغ پرسپولیسی‌ها بیاید.