عابدازاده هم با تصادف عزیز می شود؟

سال نوي خورشيدي براي فوتبال ايران با يك شوك بزرگ آغاز شد. وقتي احمدرضا عابدزاده در اولين ساعات نوروز راهي فرودگاه شد تا به آمريكا برود و تعطيلات عيد را در كنار فرزندش در ينگه دنيا بگذراند، به او خبر دادند مدتهاست به خاطر مصاحبه اي كه 3 سال پيش عليه پزشك جراحش انجام داده ممنوع الخروج است و حق سفر به خارج از ايران را ندارد. انتشار گزارش مربوط به اين مجازات عقاب آسيا و نيز حكم 54 ضربه شلاقي كه براي او بريده اند، بسياري از مردم ايران را شگفت زده كرده و تاثير نامطلوبي بر احساسات و عواطف عمومي گذاشت

در واپسين روزهاي سال نود، علي دايي در مسير بازگشت از اصفهان به تهران اسير سانحه رانندگي شد و به سختي آسيب ديد. انگار با انتشار اين خبر و اعزام او به بيمارستان بود كه خيلي ها ناگهان «اسطوره درد» گرفتند و ياد ارزش هاي شهريار فوتبال ايران افتادند. كار حتي تا آنجا بالا گرفت كه محمد مايلي كهن هم به رغم پرونده تاريخي دعوايش  با دايي، به صرافت پيگيري وضعيت او و احوالپرسي از دشمن ديرينه اش افتاد! شايد لازم است احمدرضا عابدزاده هم براي آنكه از گمنامي خارج شود و به چشم آقايان بيايد، حادثه اي مشابه را تجربه كند يا مثل 10سال پيش سر از كنج مريضخانه در بياورد. انگار خيلي ها فقط بلدند سراغ عقاب را در «كسري» بگيرند و زير تيغ جراح ياد رشادت هاي او بيفتند. جماعتي كه امروز از ابلاغ حكم قضايي عابدزاده به او نيز حذر مي كنند، از جنس همان هايي هستند كه تا دوم خرداد 90 كوچكترين سراغي از ناصر حجازي نمي گرفتند، اما ناگهان ياد عقاب سفر كرده افتادند و برايش چكامه ها سرودند. قهرمانان را مي شود قبل از سكته و سرطان و تصادف هم دريافت؛ به شرط اينكه گوركن ها قهرمانان شهر ما نباشند و زنده ها هم به اندازه مرده ها بيارزند.